Deze jongeman was bijna altijd opgewekt en werd zeer geliefd door alle familieleden, inclusief zijn vier opa's en oma's. Toen nam hij hartverscheurend afscheid van Nederland, iets wat nooit te vergeten was.

'Wat je aandacht trekt, krijg je,' zei zijn vader Piet. En zo trokken veel dingen mijn aandacht bij mijn vertrek, op het moment dat wij op ons schip, de Johan van Oldenbarnevelt zaten.

En wat denk je? Nederlandse immigrantenjongens moesten gaan vechten voor de Australiërs tijdens de burgeroorlog in Vietnam. Wat moeten wij daar aan doen? Immigreer je niet naar een ander land om een toekomst op te bouwen, niet om gebruikt te worden als kanonnenvoer in een oorlog.

En nu ik toch je aandacht heb, koop dit boek en zie wat er gebeurt. Je zult blozen, omdat het eerlijk en vooral authentiek is, en niets verborgen houdt.

Je zult lachen om Josephine van Bentick en Fransien van der Klep, Nederlandse huisvrouwen die altijd bij de brievenbus wachten om de knappe, stoere Nederlandse postbode te verleiden. Dan komen de tranen, omdat Nederlandse vrienden sterven en soms zelfmoord plegen.

En je zult verbaasd zijn hoe snel Nederlandse immigrantenfamilies betrokken raken bij Australië, meedoen aan musicals en grote toneelstukken. En natuurlijk zul je geïnspireerd worden door de Nederlandse ondernemersgeest en hoe ze van straatarm in mum van tijd soms steenrijk worden.

Maar nu even serieus. .

. Oh ja, en dan is er nog iets spannends en moois: hoe hij uit de kast kwam, een heel mooi romantisch verhaal, toegejuicht door zijn ouders Piet en Bets.

Ja, drie keer blijven zitten in de lagere school. .

. en waar is hij dan uiteindelijk terechtgekomen? Dankzij de Australische juffrouwen en meesters.

. .

Kom, lees verder; En dan, na tweeëntwintig jaar, opnieuw op vakantie in Nederland. Maar het is niet langer het monoculturele Nederland van de jaren 50, en de Nederlandse taal is sterk verloederd tot Dunglish, samen met de verwaterde oercultuur die ooit Nederland was.

Nu is het een mondiale cultuur, en toch. .