Στο φθινόπωρο φως της κάποτε μιας πολυσύχναστης μητρόπολης, ο Άλεξ Μέρσερ στεκόταν πάνω στα απομεινάρια ενός γκρεμισμένου ουρανοξύστη, με τα μάτια καρφωμένα στον ορίζοντα. Ο ουρανός, βαμμένος σε αποχρώσεις του φλογερού πορτοκαλί και του κόκκινου του αίματος, έδωσε σιωπηλή μαρτυρία για την τρέλα που είχε ξεδιπλωθεί.

Τρία διακριτά μονοπάτια, σαν τα δάχτυλα ενός οργισμένου θεού, εκτείνονταν προς τα πάνω από μακρινές χώρες, σηματοδοτώντας την άνοδο των πυρηνικών κεφαλών που εκτοξεύτηκαν από τις υπερδυνάμεις του κόσμου: Αμερική, Ρωσία και Κίνα. Ο Άλεξ, ένας πρώην εξερευνητής πόλεων που έγινε απρόθυμος επιζών, πάντα γοητευόταν με τους σκελετούς του πολιτισμού.

Τώρα, ο ίδιος ο κόσμος γινόταν ένα μεγάλο, έρημο ερείπιο. Οι εκρήξεις ήταν μακρινές, αλλά το μήνυμα ήταν ξεκάθαρο - η ύβρις της ανθρωπότητας είχε τελικά κορυφωθεί στην απόλυτη ανοησία της.

Καθώς το αρχικό ωστικό κύμα των εκτοξεύσεων αντηχούσε μέσα από τα κούφια φαράγγια από σκυρόδεμα και χάλυβα, ο Άλεξ μπορούσε να αισθανθεί τις δονήσεις μιας νέας εποχής που ξεκινούσε. Στους δρόμους από κάτω είχε ξεσπάσει πανικός.

Οι άνθρωποι ανακατεύτηκαν σε έναν ξέφρενο χορό επιβίωσης, λεηλατούσαν καταστήματα, κλέβουν αυτοκίνητα και ποδοπατούσαν ο ένας τον άλλο σε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βρουν καταφύγιο. Ο λεπτός καπλαμάς της κοινωνίας, που τόσο καιρό διατηρήθηκε από την υπόσχεση της τάξης, είχε καεί σε λίγες μόνο στιγμές.

Μέσα στο χάος, ο Άλεξ παρέμεινε ένα νησί απόκοσμης ηρεμίας, όχι από αδιαφορία αλλά από μια βαθιά παραίτηση που ο κόσμος που ήξεραν κάποτε είχε χαθεί αμετάκλητα. Καθώς ο νυχτερινός ουρανός φλεγόταν με τον απόηχο της οργής της ανθρωπότητας, ο Άλεξ κατέβηκε από την κούρνια τους, αποφασισμένος να περιηγηθεί στο χάος.

Ήξεραν ότι ο πραγματικός αγώνας βρισκόταν μπροστά - όχι μόνο ο αγώνας ενάντια στις αναπόφευκτες συνέπειες και την κατάρρευση του περιβάλλοντος, αλλά η μάχη για την ψυχή της ανθρωπότητας, καθώς τα απομεινάρια του κόσμου στράφηκαν το ένα εναντίον του άλλου για να επιβιώσουν. .