از گذشه های بسیار دور از او فقط یک نام و یک تصویر بود. به هر جا که می رفتی در هرخانه و مغازه وتالاری تصویر و یا بهتر بگویم تابلوی نقاشی چهره و اندام او با خوشه های گندم بر دوش بر دیوار نصب شده بود.

از هرکس که می پرسیدی او کیست؟ می گفت :- سامانچی قیزیده (دختر کاه فروش است)او آشنای همه، جزیی از خانواده و فرهنگ و زبان و فکر مردم و در نهایت سمبل زیبایی و اسطوره پاکی همه بود. بطوری که مردم آذربایجان وقتی می خواستند از زیبایی و پاکی دختری و یا بانویی تعریف وتوصیف کنند می گفتند: بله زیباست، دخترکاه فروش است (گزلده، سامانچی قیزده )اما وقتی می پرسیدی او کیست؟ کجا وچگونه زیست؟ واکنون کجاست؟همه فقط یک پاسخ داشتند:او دختر کاه فروش است، اورا کشته اند.

تمام دانسته مردم از او همین بود و جز این هیچ نبود. من هر چه تحقیق کردم و جستم هیچ نیافتم و کسی نمی دانست که او کی بوده وچه شده؟ از او فقط یک تصویر بود و یک نام و خبر روایتی کوتاه که او را کشته اند همین.

پس برآن شدم که داستان زندگی یا بهتر است بگویم رمان او را بنویسم و نوشتم یعنی سالها به نوشتن آن نشستم و اکنون که نوشتن آن را به پایان رسانده ام. آن را به مردم دیارم آذربایجان تقدیم می کنم.

با این تاکید که تمام سوژه و فصل فصل رمان آفریده ذهن است و اگر در متن رمان به یک مقطع تاریخی اشاره و یا یک واقعهء تاریخی با شخصیتهای موثر آن در بطن جریان وقایع مورد استناد و دست مایه قرار گرفته اند به خاطر نزدیک نمودن رمان به حقیقت بر اساس منطق رمان است نه چیزی دیگر چرا که رمان حاصل تخیل بر مبنای حقیقت زندگیست تا زندگی تازه ودیگری بیافریند. .