Orta Çağ boyunca, Avrupa'daki insanlar, iç mekan ateşinin ısısıyla yiyecekleri kurutmak için özel olarak tasarlanmış damıtma tesislerinin bir uzantısı olarak odalar inşa ettiler. Yiyecekler odanın her yanına asıldı, tütsülendi ve kurutuldu.

Güneş ışığının olmaması ve kuru günlerin olmaması, dışarıda yiyecek kurutmayı imkansız hale getirdi ve bu özel evler, serin ve yağışlı bir iklimde yaşayan insanlar için sorunu çözdü. 1800'lerin ortalarında, sebzelerin 105 ° F'de kurutulabilmesi ve kekler halinde sıkıştırılabilmesi için bir süreç geliştirildi.

Bu kurutulmuş sebzeler, taze yiyecek olmadan uzun yolculuklar yapan denizciler için hoş bir besin kaynağıydı. II.

Dünya Savaşı sırasında askerler, savaş alanında görev yaparken susuz yiyecekleri hafif erzak olarak kullandılar. Bunları bugün "yemeye hazır yemekler" (MRE'ler) olarak biliyoruz.

Savaştan sonra, ev kadınları bu kompakt, ancak genellikle tatsız yiyecekleri günlük pişirme rutinlerine eklemek için acele etmediler ve suyu alınmış yiyecekler gözden düştü. Aynı zamanda bir bahçıvan olan bir hazırlayıcı olarak kiler hazırlıklarımı fasulye, pirinç, buğday ve yumurta tozunun ötesine taşımak istiyorum.

Bahçe ödülümü kurutmak, konserve edilemeyen yiyeceklerin ve elektrik kesintilerine duyarlı bir dondurucunun bıraktığı boşluğu dolduruyor. Temiz bir su kaynağı ve ateş, ailemle kuru malzemelerle hazırlanan sıcak bir yemek arasında duran tek şey.

Bu kitap yalnızca deneyimli bahçıvanlar, vicdanlı hazırlıklar ve uzman koruyucular için değildir. Taze yiyecekleri seven ve nasıl korunduğu konusunda bilgi sahibi olmak isteyen herkes içindir.

Günümüzün aktif yaşam tarzlarına uyum sağlamak için dehidrasyonun günlük rutininize kolayca uyması, mümkün olduğunca az zaman alması ve minimum miktarda hazırlık süresi gerektirmesi gerekir. Toplu satın alma ile toplu saklama seanslarını ve verimli bir kurutucuyu birleştirerek, her gün kullanmak üzere yiyecekleri kurutabilirsiniz.