କବିତା ହୃଦୟର ନିବିଡ଼ ସ୍ପନ୍ଦନରୁ ନିଃସୃତ। ଏହି କବିତାରେ ପ୍ରସ୍ଫୁଟିତ ଅନ୍ତର୍ମନର ଉଚ୍ଚାରଣ ଆକର୍ଷଣୀୟ। କବିତା 'ଚିଠି' ଅକ୍ଷର ଓ ଆତ୍ମାକୁ ଏକାକାର କରେ।ମିଠା ଗୀତ . .

ପ୍ରେରକ ଏବଂ 'ଅକ୍ଷର'ର ପ୍ରାପ୍ତକର୍ତ୍ତା ଉଭୟ ଭାବନା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରଭାବିତ ହୁଅନ୍ତି |'ନଦୀ'ର ପ୍ରଥମ ଧାଡି ପ୍ରକୃତି ଦ୍ୱାରା ଲିଖିତ ଜଳର କବିତାକୁ ବୁ ଏ | ଏହା ମାଧ୍ୟମରେ କବି 'ଇଜିଲି ବେନ୍ଦାନା' ଭାଷା ଏବଂ ଉପଭାଷାର ଅତ୍ୟାବଶ୍ୟକ ଆବଶ୍ୟକତାକୁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରେ |କଲିକତାର 'ଗଙ୍ଗା' ଉପରେ ମୋର ଗୋଟିଏ କବିତା (ଯାହା ସର୍ଭାଭାସ୍ କାଭି ସାମମେଲାନରେ ଏକ ପୁରସ୍କାର ଜିତିଥିଲା) | 'ମାତା ଗଙ୍ଗା' ଭାବରେ ଭାଷା ଏବଂ ଉପଭାଷାର ଏକ ମଧୁର ମିଶ୍ରଣ ମଧ୍ୟ ଥିଲା, ସେହି ନଦୀ ବହୁ ଅପରିଷ୍କାରତା, ଅବହେଳାକୁ ସହ୍ୟ କରେ, କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ଏହା ଅସହ୍ୟ ହୋଇଯାଏ, ସେତେବେଳେ ଏହା ଜଳକୁ ଜାଳିଦିଏ କାରଣ ଅଗ୍ନି ମନୁଷ୍ୟକୁ ମାରିପାରେ |'ବାନିଆନ୍ ଗଛ' ପ୍ରକୃତିର ଈଶ୍ୱରୀୟ ରୂପକୁ ଚିହ୍ନଟ କରେ ଏହି ବିଶାଳ ଗଛଟି 'ଭଗବାନଙ୍କ ପରି' ପରି ମନେହୁଏ |'ମୋ ଲାଗି କୌଣସି ଟ୍ୟାଗ୍ ନାହିଁ' କବିତାରେ ମଧ୍ୟ ପ୍ରେମର ତୀବ୍ରତା ଦ୍ୱାରା ପ୍ରେମ ଏକାତ୍ମ ହୋଇପାରିବ କବି ବେନ୍ଧାନା ଏହି ମନ୍ତ୍ରଟି ଶୁଣେଇଛନ୍ତି। 'ମୋ କବିତା' କବି ହୃଦୟର ଅନ୍ୟତମ ଅଭିବ୍ୟକ୍ତି ଯେଉଁଥିରେ କବିସତ୍ତା କବିତା ମାଧ୍ୟମରେ ପରିବର୍ତ୍ତନର ମହାନ ଆସ୍ପର୍ଦ୍ଧା ରଖେ ।ଏହି କବିତାଗୁଡ଼ିକ ବିଶ୍ଳେଷଣ ଏବଂ କରୁଣା ସହିତ କବିଙ୍କ ପଏଣ୍ଟ-ପଏଣ୍ଟ ଚିନ୍ତାଧାରାର ସଂଗ୍ରହ | କବିଙ୍କ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ପ୍ରେମ ହିଁ ରଚନାଗୁଡ଼ିକୁ ଏତେ ଗତିଶୀଳ ଏବଂ ଜୀବନ୍ତ କରିଥାଏ |. .